W zapach sernika art. wnika

Popijam kawę i marzę
Że  w art. świecie się  rozmarzę

Delektują mnie  ziarna zimowej podmiany
Bo każdy obraz ten wymiar ma przybrany

Sztalugi podtrzymują wiarę w magiczne ujęcia
Dlatego dbam o ich nostalgiczne zdjęcia

Idzie więc mgła po sznurkach
Pojawia się leniwie na podwórkach

Tylko odrobina Słońca
Wróży ułamek gorąca


Co art. widowisko szykuje
I wszystko w poezji ujmuje.

Na polu kawałek stołu

Wernisaż to piękna chwila
Która wszystko umila

Artyści w odświętnych strojach
Podchodzą do obrazu koła

Ukazują kolory i krajobrazy
Gdy tyle się w życiu wydarzy

Pachnie więc ciasto w piekarniku
Pachnie drewno  bez wylewnego  krzyku

A świeczniki i martwa natura
To przenośnia  taka do uśmiechu skora

Tylko oczy badają wiejskie życie
I to bez znaczenia że nie w Madrycie.

Świetny Art. – duszy wart

W tym ujęciu natury
Wszystko  zmienia dzień w partytury

Trawy kołyszą magiczne pola
Ktoś z gospodarstwa nadal Cię woła

Chałupy i kawałki drewna
Budują szkielet do słownego srebra

Liście wirują więc uroczyście
Za płotem kot macha łapą mgliście

Artysta widzi inne oblicze

Bo takie kształtuje świata – zielone -  odbicie.

Nowe technologie mówią skromnie

W szumie treści coś puka do skrzynek

To maile smsy pełne wspominek

W słowach i zdaniach magia pokazuje ślady

To cząsteczki szczęścia i inne układy

Elektronika z filmami i zdjęciami

Przenika przez kable i wywiady z uściskami

Ludzie zamykają się w rodzinnych domach

I pozostają w świątecznych nastrojach 

Zapach dnia i nocy

Zastyga choinka przy glinianym dzbanie

Zaraz coś niezwykłego pewnie się stanie

Wszystko pachnie pomarańczkami

Za dnia i nocy z marzeniami

Barszcz w czerwonym kolorze nocy

Prowadzi do pasztetów  smacznych warkoczy

Uszka wskakują do garnka przy obiedzie

To znak że nie ma śladu po wigilijnej biedzie

Bo serce do serca przytula choinkę

I ustawia  do zdjęcia uśmiechniętą  szminkę

Choinka – symbol zielonego drzewka

Zamykam oczy widzę światła dnia

Ich kolor wszystkim nadzieję wzmacnia

A fotografia i copywriting unoszą igły

Wróżą marzenia aby nie zastygły

Słowa łaskoczą dłonie i prostują włosy

To trawy w dzikim parku jak dorodne kłosy

Życie wyzwala wiarę co potęguje czar

To ludzki i BN  dar

Palce dotykają zielonej choinki

Odczuwają radość robią dobre minki

Nadzieja puka do każdego domu

W szepcie oznajmia urok świątecznego tomu

Tylko książka przewraca swe kartki

A nurt rzeki pozostaje wartki