W uniesieniu się chowam!

W uniesieniu się chowam!

W zachwycie

Maluje się życie

Przy płocie

Same łakocie

I po kłopocie

Tworzę treści i wieści

Tworzę treści i wieści

Pióro w dłoni

Ktoś przy nim się broni

Wiruje po krzewach

Jest w śpiewach

Przyciąga marzenia

Bo taka jest Wena

Marzę więc czuję!

Marzę więc czuję!

W ogrodzie marzeń

Siedzę na kamieniu

W słów uchwyceniu

Buduję drogi

Patrzę na nogi

Drzewa wznoszą ramiona

Czuję Twa bliskość co jest jak wrona

Świat na piętrach się wymyka

To jest chyba twarzy mimika

Droga do architektury

Droga do architektury

 

Uliczka prowadzi mnie do domu

W niej znaki, pasy i bloki z betonu

Architekt podnosi wysoko głowę

Średniowiecze manifestuje  na inną połowę

Romantyzm wnika w wykończenia i szczegóły

Aby poeta tworzył na nie słowne mikstury

Okna   drzwi i poddasza na które styl wnika

Chodnik  ścieżki rowerowe przenika

Tylko Człowiek co boso biega

Twierdzi że  do szczęścia chleba potrzeba

Gotyk odzywa się w kościołach

O wolność walczy dookoła

Sztuka buduje  wizje artyzmu

Upiększa miłość do konstruktywizmu

W parkowych uliczkach

W parkowych uliczkach

Park otula nas ramionami drzew

Wita się więc z Tobą każdy krzew

Stawek nabiera w usta wody

Aby ptactwo nie czyniło szkody

Trawa w zieleni

Dzień ten  odmieni

Przybędą kolory i odcienie

Przyroda sprawi precyzyjne lśnienie

Altana  zbuduje perspektywy

A My odkryjemy dawne wpływy

Kwiecie na polach doda ochoty

Na odpoczynek i wszelkie psoty

Bogactwo natury  podniesie progi

Wiec patrzymy gdzie radość stawia nogi

W cieniu Wiosny

W cieniu Wiosny

W porannym zatrzymaniu

 U fryzjera w włosów ubieraniu

Poznaję bogactwo Wiosny

Aby dzień był twórczy i owocny

Zapachy farb się nakładają

Grzebienie przy pasemkach układają

Kawa paruje w pomieszczeniu

Na wspólnym świata docenieniu

Uroda maluje obraz twarzy

Kreatywność słowa wyważy

Połysk, zapach i manewr mistrzowski

Przeniesie daleko obawy i troski

Czuję

Czuję

Czuję

Więc usta maluję

Włosy rozczesuję

 przy lustrze pozuję

Kocham , gdy Walenty święty

Przynosi mi miłe prezenty

Ubieram kreacje dzienne

Aby nic nie było zmienne

Zastygam przy mocy słowa

Tak mnie uczyła Sowa

Przemawiam tylko delikatnie

Bo czuję jak falują baśnie bratnie

W ciszy

W ciszy

W szeleście moich dłoni

Ktoś rano mnie goni

Zalewam gorącą kawę

Bo taką mam wyprawę

Maluję kartki i obrazy

Gdy  z tysiąc widzę twarzy

Milczę tylko poetycko

Bo czuję magię, jak Giżycko

W świecie Walentynkowych kwiatów!

W świecie Walentynkowych kwiatów!

Jestem w ogrodzie pełnym marzeń

Doznaję różnych wrażeń

Tęsknię do miejsc i ludzi

Gdzie tylko śpiew ludzi mnie obudzi

Wsiadam do gondoli muzycznej

A może także lirycznej

Wyciągam zeszyt Copywritera

 Tu litera, tam litera

A kwiat zerwany o poranku

Wróży o dobrej zupie w garnku

Walentynki przeniosę więc  do zeszytu

Otworzę pióro i po  miłosnym krzyku.